|
بعد از مرگ معاویه ، یزید تصمیم گرفت با یکایک کسانی که معاویه نتوانست از آن ها بیعت بگیرد ، به هر طریق ممکن آن ها را به خود جلب نماید . از این رو به حاکم مدینه فرمان داد تا از حسین بن علی (ع) و عبیدالله بن زبیر بیعت بگیرد .
اما او هر چه کرد از انجام این نامه مهم برنیامد ، امام حسین که دریافت حاکم مدینه دست از او بر نمی دارد ، وصیت نامه خویش را تنظیم کرد و روز جمعه سوم شعبان سال 61 هجری به سوی مکه عزیمت نمود .
امام چهار ماه در مکه بود و شیعیان و دوستان وی به زیارت آن امام همام می آمدند ، امام که نامه های متعددی از شیعیان کوفه برای رفتن به آن سرزمین دریافت نموده بود ، پسرعمویش مسلم بن عقیل را به آن شهر فرستاد تا برایش بیعت بگیرد .
مسلم هنگامی که به کوفه رسید ، با شیعیان آن جا برای امام بیعت گرفت و به او پیغام داد که قریب به هشتاد هزار نفر از شیعیان او در کوفه آماده جان فشانی در راه امام خود می باشند . در آن هنگام حاکم کوفه « نعمان بن بشیر » بود ، او قلباً به امام ارادت داشت ، از این رو یزید حاکم بصره « عبیدالله بن زیاد » را به حکومت کوفه فرستاد .
عبیدالله شبانه وارد کوفه شد و به اصطلاح امروز حکومت نظامی اعلام نمود و فرمان داد تا مخالفان یزید را دستگیر و مجازات نمایند و به طرفداران امام حسین و کسانی که مسلم را پناه داده بودند هشدار داد که او را تحویل دهند ، در غیر این صورت جانشان در معرض خطر خواهد بود .
عاقبت مسلم را از خانه « محمد اشعث » بیرون آوردند و در حالی که آن مبارز دلیر شجاعانه با ایشان می جنگید ، او را دستگیر کرده و به نزد ابن زیاد بردند ، او دستور داد مسلم را به قتل برسانند و سایر شیعیان را مجازات نمایند .
بعد از آن که امام حسین نامه مسلم را دریافت نمود و از طرفی جانش در مکه در معرض خطر بود ، با طرفداران و خانواده خویش از آن شهر بیرون آمد و به طرف کوفه راه افتاد . امام با اطرافیان خویش که قریب به هشتاد نفر بودند از شهر خارج شد و در طول راه قریب به چهارصد نفر به او پیوستند .
امام حسین (ع) بعد از خروج از مکه ، خبر شهادت مسلم را شنید ، از این رو داستان مسلم و شهادت او و طرفدارانش را به اطرافیان خویش بیان نمود ، با این وجود امام و یارانش به راه خود به سوی کوفه ادامه دادند .
هنگامی که خبر نزدیک شدن امام به کوفه رسید ، ابن زیاد « حر بن یزید ریاحی » را برای جلوگیری از ورود امام حسین به کوفه فرستاد . حر از امام خواست تسلیم شده و با او به کوفه بیاید ، اما امام نپذیرفت و به راه خود ادامه داد. حر از ابن زیاد یاری خواست ، او سی هزار مرد جنگی را به یاریش فرستاد .
سپاهیان ابن زیاد به فرماندهی « عمر بن سعد »در جایی که امروز کربلا نامیده می شود و با بغداد قریب به یکصد کیلومتر و با کوفه هفتاد و پنج کیلومتر فاصله دارد ، در مقابل هم صف آرایی نمودند در روز نهم محرم سال 61 هجری ( تاسوعا ) ابن زیاد ، نخست آب را بر روی امام و اهل بیت او بستند و سپس آماده پیکار با ایشان شدند . یکی از شگفتی های های کربلا پیوستن حُر به امام و شیعیانش بود .
فردای آن روز دهم محرم ( عاشورا ) یزیدیان بر ایشان حمله ور شدند و امام و یارانش را که هفتاد دو تن بودند یکی پس از دیگری به شهادت رساندند ، در کربلا تعدادی از برادران امام از جمله عباس و تعدادی از فرزندان خردسال وی به شهادت رسیدند ، گویند در ظهر عاشورا یکی از سربازان خبیث و نابکار ابن زیاد به نام (حرمله ) تیری به جانب امام افکند و « سنان بن انس » و « شمر ذی الجوشن » با شمشیر آخته خویش بر پیکر مبارک امام حمله ور شدند و او را به شهادت رساندند ، امام در هنگام شهادت پنجاه و هفت سال داشت .
منبع :زندگانی چهارده معصوم (ع) ، احمد شهبازی ، انتشارات باربد ، مشهد ، 1381
| 
